Każdy kto zamarzy sobie podziałać w jaskini ma przed sobą dylemat - jak się wyposażyć, jak się ubrać? Dla kogoś kto wie co jest grane lub ma nadzieje że będzie to bowiem tylko pierwsze i ostatnie spotkanie z podziemnym światem - nie ma to w zasadzie znaczenia. Należy przypuszczać że będzie to w takim wypadku obcowanie z jaskinią niezbyt wymagającą, bo inaczej może stawiać ta kwestia jednak pewne wymagania. Jeśli jednak będzie to niezbyt ciasna i długa dajmy na to grota jurajska wystarczy przeznaczyć na to nielubiane ubranie po wujku. Jeśli jednak mamy zamiar oddać się temu zajęciu na poważnie to....
Podstawowe znaczenie dla grotołaza ma właściwe ubranie, z jednej strony chroniące go przed wychłodzeniem a z drugiej strony przed zamoczeniem. Niestety, także trzeba wziąć pod uwagę fakt dużej potliwości przy wzmożonym wysiłku, a także nawet znacznego ubrudzenia. Od razu nasuwa nam się podział na wewnętrzne ubranie wykonane z materiałów oddychających i szybko wydalających wodę typu rowynol, mikrofibra, polartec lub polar - w zależności od upodobań termicznych; i na ubranie zewnętrzne - kombinezon z PCV, specjalnych gatunków syntetyków lub różnego rodzaju dakronu - w zależności od charakteru jaskini.
Typowy strój standardowego "zawodowca" składa się z następujących elementów: kombinezonu "wewnętrznego" z cienkiego polarteku z długim zamkiem sięgającym podstawy pleców - tzw. wnętrza; skarpet z wełny, polaru lub akrylu, koszulki np. bawełnianej nakładanej na "wnętrze" - tzw. potówki - mającej za zadanie ściągnąć całość wody z bliższych ciału materiałów, kombinezonu zewnętrznego z dakronu z kapturem, długich rękawic gumowych oraz kaloszy. O jakości tych ostatnich elementów długo możnaby się rozwodzić - istotne jest aby nie przeciekały, aby izolowały i aby pasowały rozmiarowo.
Drugi istotny element oprzyrządowania to właściwe oświetlenie. Aktualnie coraz większą popularność uzyskują latarki elektryczne wyposażone w jedną lub nawet kilka białych diod LED zasilanych baterią płaską lub paluszkami. Taką latarkę w postaci tzw. czołówki ( znakomicie odciążającej ręce od uciążliwego trzymania latarki ), mocuje się na kolejnym, z elementów warunkujących bezpieczeństwo grotołaza - kasku wykonanym ze specjalnego tworzywa. Kask zdecydowanie powinien posiadać stosowny atest, powinien pasować do głowy, dawać się regulować i nie posiadać za dużo otworków wywietrznikowych.
Czołówki LED wypierają powoli ale chyba zdecydowanie, najpopularniejsze na całym świecie systemy oświetlenia karbidowego. W sporym pojemniku wytwarza się gaz acetylenowy pochodzący z reakcji zachodzącej pomiędzy karbidem a wodą i następnie dostarczany jest przewodem na kask gdzie spala się na specjalnym palniku. Minusy tego rozwiązania to ciężar karbidu i jego zapasu, okopcenia, konieczność dolewania wody i niestety przerażający brak kultury i świadomości niektórych osób bezmyślnie wysypujących odpadki pokarbidowe gdzie popadnie. Niezaprzeczalny za plus to nieprawdopodobnie ciepłe, żółte, duże zasięgiem światło i możliwość ogrzania się ciepłą wytwornicą.
Ważnym elementem wychowania grotołaza jest przyzwyczajenie się do tego że zawsze musi mieć dwa źródła światła ... I zapas materiałów eksploatacyjnych do nich ...
Kolejny element wyposażenia niezbędny szczególnie podczas pokonywania pionowych jaskiń to tzw. sprzęt osobisty. Aby umocować całe dobrodziejstwo inwentarza na sobie, aby bezpiecznie się poruszać i ew. kogoś asekurować musimy posiadać uprząż. Uprząż jaskiniowa praktycznie nie różni się od biodrowych uprzęży wspinaczkowych - widać jednakże trend do znacznego jej odchudzenia i pozbycia się wszystkiego co niepotrzebne i zawadza! W jaskiniach bywa ciasno i wszystko co odstaje może po prostu przeszkadzać!
Aby poruszać się po linie musimy mieć szereg przyrządów umożliwiających kontakt z nią. Najbardziej rozpowszechnionym systemem poruszania się po linach jest tzw. DED. Wygląda on tak jak byśmy praktycznie szli po schodach ale w powietrzu. Aby poruszać się w tym trybie niezbędne standardowo są: croll i poignee - urządzenia służące do aktywnego wychodzenia po linie i blokujące się gdy próbuje je się skierować w dół; rolka - urządzenie służące do kontrolowanego zjeżdżania, shunt - urządzenie służące do zatrzymania się na linie w trakcie zjazdu.
Aby je wszystkie przymocować z jednej strony do uprzęży którą zapinamy na swoim ciele, a z drugiej strony do liny, potrzebujemy jeszcze kilku karabinków - metalowych pierścieni z zamkiem pełniących rolę łącznika i 2 - 3 krótkich odcinków z linki lub taśmy - pełniących rolę tzw. lonża czyli pośrednika między naszym ciałem, przyrządami a punktami asekuracyjnymi. A na koniec, aby mieć to wszystko pod ręką warto zabrać podręczny woreczek w którym można je przechowywać. Jeśli udajemy się na dłużej, możemy potrzebować i większy worek (wykonane są one najczęściej z nieprzemakalnych i trwałych materiałów) w którym na przykład schowamy zapasy żywności czy dodatkowe odzienie.
Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, sprawa nieco się upraszcza, praktycznie każdy kto ma coś do powiedzenia w tym sporcie, kwestię stawia się jasno - sprzęt musi mieć odpowiedni certyfikat. Najczęściej jest on wydany przez UIAA - międzynarodową unię alpinizmu i jej komisję bezpieczeństwa; często znaczenie mają też markowe i renomowane normy niemieckie, włoskie i francuskie.